عوامل فلج بلز

عوامل فلج بلز:

عصب صورت بیشتر عضلات صورت و قسمت‌های گوش را کنترل می‌کند. عصب صورت از میان شکاف باریک استخوان از مغز به صورت می‌رسد. اگر عصب صورت ملتهب شود، این امر باعث آسیب زدن به پوشش محافظ عصب می‌شود. با آسیب دیدن پوشش محافظ عصب ممکن است سیگنال‌های فرستاده شده از مغز به عضلات صورت به درستی منتقل نشوند و منجر به ضعیف یا فلج شدن عضلات صورت شود که در این صورت فلج بل رخ داده است.

فلج بلز به دلیل متورم یا فشرده شدن عصب هفتم مغزی رخ می‌دهد. علت دقیق این آسیب ناشناخته است، اما بسیاری از محققان پزشکی معتقدند که به احتمال زیاد این عارضه ناشی از عفونت ویروسی است.

– ویروس‌ها و باکتری‌های مرتبط با فلج بلز عبارتند از:

ویروس هرپس سیمپلکس، که باعث تبخال و تبخال دستگاه تناسلی می‌شود.
اچ‌آی‌وی، که به سیستم ایمنی بدن آسیب می‌رساند.
سارکوئیدوز، که باعث التهاب اعضای بدن می‌شود.
ویروس هرپس زوستر، که منجر به آبله مرغان و زونا می‌شود.
ویروس اپشتین–بار که باعث ایجاد مونونوکلئوز می‌شود.
بیماری لایم ، که یک عفونت باکتریایی است که توسط کنه‌های آلوده ایجاد می‌شود.

عفونت‌های سیتومگالوویروس
بیماری‌های تنفسی (آدنوویروس)
سرخک آلمانی (سرخچه)
ویروس اوریون
آنفلوانزا (آنفلوانزای B)
بیماری دست و پا و دهان (کوکساکی ویروس)

اغلب افراد مبتلا به فلج بل در طول دو تا سه هفته بدون درمان بهبود پیدا می‌کنند. موفق‌ترین شیوه درمان این است که علت آسیب عصبی را شناسایی و برطرف کرد. گاه سی‌تی‌اسکن یا ام.آر. آی مغز و الکترومیوگرافی عصب هفتم توصیه می‌شوند.

اکثریت مبتلایان به فلج صورتی بل در طول سه تا شش ماه کاملاً بی‌علامت می‌شوند.

در مواردی که فلج صورت طول بکشد، اقدامات توانبخشی تحت عنوان تمرینات نروموسکولا انجام می شود. در مواردی مثل رشد نابحای عصب صورت که دو یا چند عضله همرمان منقبض می شوند این تمرینات مفید می باشند. استفاده از بیوفیدبک نیز برای درمان و انجام تمرینات نوروموسکولار مفید است.